„Prosty pamiętnik” to projekt cykliczny, który Mariusz Hermanowicz prowadził od końca lat 70.
To nie był klasyczny pamiętnik fotograficzny, lecz zbiór fotografii z autorskimi komentarzami — krótkimi, zapisanymi pod zdjęciami refleksjami.
To nie był klasyczny pamiętnik fotograficzny, lecz zbiór fotografii z autorskimi komentarzami — krótkimi, zapisanymi pod zdjęciami refleksjami.
Nie chodziło o opisywanie wydarzeń, ale o myślenie o czasie, pamięci, o sobie i świecie.
Każda fotografia była jak fragment świadomości – połączenie obrazu, wspomnienia, ironii i melancholii.
Każda fotografia była jak fragment świadomości – połączenie obrazu, wspomnienia, ironii i melancholii.
Co wyróżniało jego pamiętnik?
Połączenie obrazu i tekstu – zdjęcie bez podpisu nie miało pełnego sensu, a tekst bez zdjęcia tracił kontekst.
- To był dialog, nie ilustracja.
- To był dialog, nie ilustracja.
- Autentyczność i autoironia – nie budował mitu artysty.
- Pokazywał siebie takim, jakim był: czasem zagubionym, czasem rozbawionym, często refleksyjnym.
- Zapis codzienności – nie wielkich wydarzeń, tylko drobiazgów: drzwi, krzeseł, zaułków, twarzy znajomych.
- Szczerość wobec czasu – wiedział, że pamięć jest ulotna i zawodna. Fotografował, żeby „ocalić coś z przemijania”.
„Nie fotografuję po to, by utrwalać rzeczywistość, lecz po to, by ją zrozumieć.”
Dlaczego „prawdziwy”?
Bo nie udawał niczego.
Nie tworzył idealnego portretu siebie ani świata.
„Prawdziwy” oznaczał: nieupiększony, nieukryty, ludzki.
Czasem gorzki, czasem absurdalny, czasem śmieszny — jak samo życie.
Nie tworzył idealnego portretu siebie ani świata.
„Prawdziwy” oznaczał: nieupiększony, nieukryty, ludzki.
Czasem gorzki, czasem absurdalny, czasem śmieszny — jak samo życie.
Każdy wpis w tym pamiętniku był jak notatka emocjonalna.
Nie o fotografii, lecz o człowieku, który fotografuje.
Nie o fotografii, lecz o człowieku, który fotografuje.
Estetyka
Fotografie Hermanowicza były często:
- czarno-białe, surowe, o nieco filmowym charakterze,
- z prostym światłem, codziennym kadrem,
ale zawsze „z iskrą” – drobnym gestem, cieniem ironii, chwilą, która mówiła więcej niż tysiąc słów.
Hermanowicz udowodnił, że fotografia może być formą pisania — że aparat to pióro, a obraz to zdanie.
Że można opowiadać o sobie bez dosłowności.
Że można opowiadać o sobie bez dosłowności.
TEKST: Chat GPT
Zapytałam o Prawdziwy Pamiętnik Mariusza Hermanowicza.
Dostałam tą właśnie odpowiedź.
O twórczości Mariusza Hermanowicza dowiedziałam się na Fotoformie, czyli słynnym warszawskim Fotofestiwalu.
Bardzo spodobał mi się ten projekt i postanowiłam stworzyć coś podobnego.
Brakowało mi robienia zdjęć codzienności. Bez spiny i szukania w nich czegoś wyjątkowego.
Pamiętnik prawdziwy to dokumentowanie togo co tu i teraz.
I rejestrowanie nie chwili obecnej lecz emocji i wspomnień.
Zdecydowanie coś dla mnie.
(najstarsze wpisy są na końcu strony, na górze pojawiają się sukcesywnie aktualne treści)
27 października 2025r. Ambicje były ogromne...
26 października 2025. Jedna praca goni drugą. Lubię, choć mam już zadyszkę.
Randka ze starszą córką. Chopin, Chopin! czeka...
Uwielbiam każde bez wyjątku...
25 października 2025r. Kąpiel po leśnych wędrówkach. Bruno to pies lasu, był w swoim żywiole.
Wreszcie trochę ciepła. Wiem, że to chwilowe, ale łapię każdy moment ze słoneczkiem :)
24 października 2025r. Droga, którą znam na pamięć. Chodziłam tędy przez 8 lat mojej edukacji w szkole podstawowej i kolejnych kilka prowadzając do przedszkola i do szkoły moje córki. Jedna z ładniejszych w naszym mieście. Wzdłuż całej trasy rosną kasztanowce. Każdej jesieni je zbieramy.
23 października 2025r. Biuro mojego męża w kuchni na zmywarce...
Przygotowania do zajęć.
Lubię je, choć przed każdym mam ogromną tremę!
Nasza mordka.
22 października 2025r. Mini karmniczki na balkon. Czekam aż zawisną.
Dobre było...
Światła ciąg dalszy...
Kocham światło. Szczególnie to wpadające popołudniami do dużego pokoju.
21 października 2025r. Kupiłam. Choć nie powinnam. Ale kupiłam...
Mam owłosiony bumerang. Zawsze wraca, gdy tylko siadam przy biurku.
Ten kwiatek od zawsze po prostu rósł w oczach.
Dzisiejsze spotkanie z dziewczynami. Ciekawe. Ale i tak usypiam :/
20 października 2025r. Odbicie, które mnie zachwyciło podczas spaceru z psem.
19 października 2025r. Witryna Księgarni Prusa w Warszawie. Lubię jej klimat, choć wiem, że kupując tam cokolwiek - zawsze przepłacam.
Pierwsze postrzyżyny psich łapek. Młody jest trochę jak pluszak. Gdy jest śpiący można z nim robić co się chce.
Psia zabawka. Mam wrażenie, że częściej ją sprzątam w ciągu dnia, niż dawniej zabawki po córkach...
Całkiem niedawno cieszyłam się, że jest czysto.
Elektryk w akcji. Podobało mi się światło, gdy przyświecałyśmy Mariuszowi latarkami w telefonach.
Sobota to dzień sprzątania. Szczególnie biurka, bo w tygodniu wciąż wszystko odkładam na potem.
Naszło mnie na film, po raz kolejny włączyłam Dumę i uprzedzenie. Znam go już na pamięć.
18 pażdziernika2025r. Widok przez okno w sobotni poranek.
Pajęczyna na ogrodzeniu szkoły Natalki. Nie zauważyłabym jej, gdyby nie to, że tego dnia młoda jechała na wycieczkę i zamiast przemknąć tamtędy jak zawsze, stałam razem z nią czekając aż zbierze się grupa. Tego dnia było bardzo wilgotno, bo całą noc padał deszcz. Fajnie, że miałam przy sobie aparat.
(zdjęcie wykonane zanim zaczęłam pamiętnik, ale chce je tu mieć)
17 października 2025r. Wracam z Warszawy po drugim dniu Fotofestiwalu. Jedyne co pamiętam z tej podróży to to, że było ciemno. Myślami byłam jeszcze na Stadionie Narodowym przeżywając na nowo wszystkie wykłady i spotkania. To moment, w którym postanowiłam pisać "Prosty pamiętnik" zainspirowana twórczością Mariusza Hermanowicza.
