W swojej twórczości Hartwig odszedł od czystego dokumentu, dążąc do tego,
by fotografia stała się nie tylko zapisem rzeczywistości,
ale także autonomicznym dziełem sztuki – bliskim grafice czy malarstwu.
Eksperymentował z kontrastem, kadrem, fakturą i światłem,
aby wydobyć z obrazu formę i rytm, często silniej niż sam temat.
Cechy jego fotografii graficznej:
Mocny kontrast czerni i bieli
redukował obraz do plam i linii, podkreślając graficzny charakter kadrów.
Geometryzacja i rytm
powtarzalne elementy architektury, cienie, gałęzie, odbicia w wodzie traktował jak motywy graficzne.
Minimalizm treści, maksymalizm formy
często usuwał zbędne elementy, by obraz stał się syntetyczny, wręcz abstrakcyjny.
Inspiracja sztuką plastyczną
jego fotografie przypominały linoryty, litografie czy rysunki tuszem.
Kolaże i przetwarzanie obrazu
stosował wielokrotne naświetlenia, manipulacje w ciemni i fotomontaże, co w tamtym czasie było odważnym odejściem od realizmu.
Hartwig sam mówił, że w fotografii interesuje go „kompozycja, rytm i światło”,
a nie wyłącznie wierne odwzorowanie świata.
Jego album „Fotografika” (wydany w 1958 r.) stał się manifestem takiego podejścia
– pokazał, że fotografia może być równie twórcza i subiektywna jak grafika artystyczna.
TEKST: Chat GPT
Zapytałam o twórczość Edwarda Hartwiga
Dostałam tą właśnie odpowiedź.
Ten temat to dla mnie prawdziwe wyzwanie.
Bo w fotografii chyba najbardziej lubię ten właśnie realizm, którego Hartwig chciał uniknąć.
Jego prace są mocno przerysowane, co często nadaje im bardzo mrocznego i lekko przerażającego charakteru.
Musze przyznać, że patrzenie w taki sposób na świat było ciekawe.
